Yaşam öyle suskundu bir zamanlar...
Ses çıkarırsa,
Hücrelere atılacağını sanırdı...
Oksijensiz ortamlarda,
Boğulup ölmekten korkardı...
Biliyordu yüreği her atışta,
Varoluyor ve umut yaşıyordu...
Yaşam öyle suskundu bir zamanlar...
Gözyaşları süzülsede,
Hırpalansa da yüreği,
Çığlıklar atsa da,
Biliyordu her düşünceye daldığında,
Umutları dal dal yeşeriyordu.
Yaşam öyle suskundu bir zamanlar...
İçinde hapsettikleri,
Ona korku versede,
Kanatlarını mahzenlerde saklasada,
Biliyordu uçacak,
Ve özgür olmanın tadına varacaktı.
Yaşam öyle suskundu bir zamanlar...
Suskunluğun bitişini,
Özlemler içinde bekler dururdu...
Her kapı çalındığında,
Canına can katılır,
Ve yaşam derin soluk alırdı.
